De kwetswaarheid van een tiener in een notendop

Ik koos voor dit boek om 2 redenen. Ten eerste was ik benieuwd naar Bart Moeyaert en ten tweede moet ik toegeven dat ik de voorkeur gaf aan een e-book. De Vlaamse en Brusselse bibliotheken bieden sinds kort ook e-books aan en dit was een goede gelegenheid om deze nieuwe dienstverlening uit te testen. Test geslaagd!

De titel prikkelde mij, maar ik had geen idee wat ik kon verwachten.

Het boek brengt een boeiend verhaal, maar het is geen spannende avonturenroman en de gebeurtenissen ontspinnen zich eerder langzaam, maar zonder langdradig te worden. Er wordt veel gezegd met weinig woorden en je kan veel lezen tussen de regels door. 

Dit dunne boekje doet denken aan een kortverhaal, hoewel de personages goed uitgediept zijn. Het tijdsbestek en het aantal personages blijft beperkt en het einde ligt redelijk open.
Hoe dit komt kan je lezen in een interview  van Marnix Verplancke met Bart Moeyaert dat verscheen in De Morgen op 26-09-18. Dit artikel staat online op de blog van Micheline Baetens.

We lopen een paar uur mee met de gedachten en belevenissen van Bianca op een zonnige zaterdagmiddag. Haar broertje heeft een vriendje op bezoek en weldra zal haar vader haar ophalen voor het wekelijkse “bezoek”.

De auteur neemt ons mee in de leefwereld van een jong, gevoelig, hedendaags tienermeisje dat door haar ouders als onhandelbaar bestempeld wordt. Ze voelt zich vaak onzichtbaar en zondert zich regelmatig af.
Haar ouders zijn net uit elkaar en haar vader heeft een nieuwe vriendin. Deze personages worden genoemd in het verhaal, maar zijn niet aanwezig.

Alan, haar kleine broer, is hartpatiënt en krijgt veel aandacht van hun moeder. Hij weet hoe hij zijn moeder kan manipuleren. Als hij zin heeft in snoep dan durft hij het schuldgevoel van zijn moeder te gebruiken om zijn zin te krijgen.

Bianca heeft het er moeilijk mee dat haar ouders haar “onhandelbaar” noemen. Haar moeder benadert haar ook vaak op een manier die elke tiener tegen de haren in zou strijken. Uitspraken van haar moeder als “Bianca is een moeilijk meisje.” en “Je werkt mij op de zenuwen” werken als een rode lap op een stier. Als iemand jou vaak genoeg lastig noemt, dan ga je vervelend doen.
Nergens wordt vermeld hoe zeer ze haar best doet om te helpen, nochtans springt ze vaak ongevraagd in voor haar mama en ze doet dit grondig en met oog voor detail.

Bianca beseft dat haar mama veel aan haar hoofd heeft. Ze ziet in de ogen van haar mama het verdriet om het mislukte huwelijk en de bezorgdheid om de gezondheid van Alan, daarom houdt ze zich vaak in. Ze zwijgt, vaak omdat ze bang is dat ze iets verkeerd zou zeggen, maar haar mama interpreteert dat als verzet. Dat leidt dan weer tot conflict Als de spanning zich opbouwt dan vlucht ze naar een verwaarloosd stukje tuin, naar haar verborgen heiligdom waar niemand haar kan vinden. Daar kan ze rustig tekenen en schrijven in haar schriftje, dat is voor haar een uitlaatklep.

Tegenwoordig heet iedereen Sorry” is een aanrader. Ik heb het in één ruk uitgelezen. Je leeft mee met Bianca en je vraagt je af hoe je zelf zou reageren. Het verhaal zet aan tot meer begrip en minder vooroordelen, zonder belerend over te komen. Het is nooit te laat om je te herpakken of om iemand een nieuwe kans te geven.