Bizar of reëel toekomstbeeld?

De meeste hoofdpersonages zijn surrealistische, antropomorfe dieren die proberen te overleven in onnatuurlijke omstandigheden. In het begin van het boek vond ik het moeilijk om me in te leven in deze absurde, deprimerende wereld, maar hoe meer het boek vorderde, hoe meer ik met de dieren ging meevoelen.  

Ik begon na verloop van tijd relaties te zien met onze wereld en met andere (maatschappijkritische) literatuur.  Ik wou dat ik de secretaresse in het kikkerverhaal het boek 'Animal Farm' kon laten lezen. De rijkdom van deze stad is oneerlijk verdeeld en het werkvolk heeft weinig rechten. Een betere sociale bescherming en een herverdeling van het vermogen is wenselijk.
De beren hadden recht op de aarde nog voor de mensen opdoken en het land claimden. Deze situatie lijkt op de geschiedenis van de Aboriginals en de indianen. Het berenverhaal herhaalt zich momenteel in Myanmar,. De bevolking wordt er monddood gemaakt en de democratie wordt verdrongen. 
De duiven die wonen in het lege beursgebouw lijken geïnspireerd op kritiek die Joris Luyendijk uit op de bankwereld in 'Dit kan niet waar zijn', hoewel het onwaarschijnlijk is dat Tan dit Nederlandstalige boek gelezen heeft. 
Op pagina 189 lijkt het wel of Trump in het verhaal zit wanneer de mensheid reageert met weer een tegenaanklacht, beroep aantekenen, procedurefouten zoeken, ... ook al weten we dat de beren het recht aan hun kant hebben. 
In het verhaal over de tijger weigeren mensen om preventief een masker te dragen op hun achterhoofd omdat het belachelijk staat, maar het kan wel hun leven redden. De analogie met onze mondmaskers is niet ver te zoeken. 

Het volgende fragment toont duidelijk de depressieve toon van deze bundel: 

'Het spannende aan een buitenkans is niet zozeer de blijdschap over je meevaller, als de perverse angst om die te verliezen, vooral wanneer het gaat om zo’n jackpot. Het hing als een donkere schaduw over alles heen: opnieuw dat gevoel van besmet plezier. De angst, nee, de verwachting van een monumentale blunder was nooit ver verwijderd van ons veel oppervlakkiger optimisme.'  

Qua schrijfstijl varieert Tan tussen korte, krachtige slogans ('Sentiment brengt geen dividend') en heerlijke beeldspraak ('Onze aderen vlamden van de heerlijke adrenaline'). Wat mij vooral aansprak waren de wonderlijke illustraties. 

Dit boek raakt meer dan één gevoelige snaar: discriminatie, migratie, sociale groepsdruk, milieuvervuiling, economisch gewin, uitbuiten van personeel, ... Deze trieste verzameling maakt dat het geen leuk boek is, maar wel maatschappelijk relevant. Deze dierenverhalen zijn zeker geen fabeltjes. Ze doen je nadenken over je eigen houding tegenover de wereld en zijn bewoners. 

Het beeld dat Tan schetst is bizar en is niet letterlijk onze toekomst. Wanneer je tussen de regels leest dan zie je wel een gevaarlijk reële dreiging. We moeten ons dringend herpakken of het ziet er niet goed uit voor onze kleinkinderen!.