De kracht van een moeder

De personages zijn vrij vlak en statisch. Het is duidelijk wie goed is en wie fout. Christine Collins is een sterke vrouw die zich niet laat intimideren en ze heeft maar één doel: haar zoon vinden. Politieagent Jones maakt meerdere (inschattings)fouten, maar weigert dit toe te geven. Hij probeert Collins te ondermijnen om zijn eigen onbekwaamheid te camoufleren. 

De sets, de kostuums en de attributen passen in de jaren '20 van de vorige eeuw en worden geloofwaardig in beeld gebracht. Het is heerlijk om de oldtimers door de straten te zien rijden en je wordt meegezogen in een andere eeuw. De kledij en vooral de hoeden die Angelina Jolie draagt zijn met zorg gekozen en dragen bij tot het scheppen van een tijdsbeeld en -sfeer.  

Angelina Jolie overstijgt haar sexy Lara Croft-imago en zet overtuigend de verdrietige, maar vastberaden Christine Collins neer, zonder te vervallen in een melodrama. John Malkovich schittert als de idealistische, excentrieke radiopredikant Gustav Briegleb, de grote steun en toeverlaat van Collins in haar lijdensweg. 

De muziek is door Eastwoord zelf geschreven en is niet misplaatst, maar de stijl van de roaring twenties wordt hier niet doorgetrokken, wat een gemiste kans is. 

Dankzij de sterke, sobere regie van Clint Eastwood kunnen de acteurs, hoofd- en bijrollen, hun talent ten volle ontplooien.  Door de meerdere plots lijkt de film soms stuurloos, maar wanneer je de waarheid eer aan wilt doen dan geef je de leiding gedeeltelijk uit handen. Zijn respect voor de realiteit en authenticiteit siert Eastwood. 

In de loop van het verhaal worden de Oscars vermeld. Als knipoog zou dat leuk zijn, maar het lijkt meer op een uitdrukkelijke sollicitatie naar de Academy toe. Ik kan kritisch zijn over de weinig uitgediepte personages, de muziek of de overdreven focus op de Oscars, maar ik heb vooral genoten van de enscenering van dit droevige verhaal.