Titel: De passant
Gezelschap: Laika
Auteur en regisseur: Michai Geyzen
Acteurs: Ephraïm Cielen, Helder Seabra, Boris van Severen en Robbert Vervloet
Muziek: Ephraïm Cielen
Opgenomen: 15 maart 2017
Theater: online op www.hetpaleis.be
Het Paleis in Antwerpen biedt op zijn site een grote keuze aan theaterstukken voor jongeren nu alle cultuurhuizen moeten sluiten tijdens deze 2e lockdown.
“De passant” van productiehuis Laika is een tragikomische projectie van de persoonlijke zoektocht naar een echte thuis van de auteur Michai Geyzens. De verrassende invalshoek van dit thema nodigt de toeschouwer uit om zijn eigen beeld bij te schaven van de betekenis van een thuis. Er wordt gemikt op een publiek vanaf 6 jaar, maar het stuk is ook geschikt voor volwassenen dankzij de meerdere lagen in het verhaal.
Ik koos voor dit stuk omdat ik de laatste jaren veel te weinig tijd heb gemaakt voor toneel. De omschrijving was veelbelovend en ik kan nu al zeggen dat mijn verwachtingen ingelost zijn.
De personages zijn elk apart onderweg met hun bagage. Ze voelen zich onwennig in een vreemde omgeving met een onbekend gezelschap. Na een poosje zoeken ze contact met elkaar en dan blijkt dat ze elkaar kunnen helpen met de inhoud van hun koffers. Gaandeweg ontstaan er conflicten, maar groeien ze ook naar elkaar toe. Ze vinden een huis, maar hebben ze ook een thuis gevonden?
Opmerkelijk is dat er amper verstaanbare woorden worden gesproken. De zanglijnen zijn enkel klanken en de personages communiceren vooral met gebaren, gelaatsuitdrukking, kreten, onomatopeeën en af en toe een enkel kort woord. Desondanks, of misschien juist dankzij het gebrek aan woorden, wordt het publiek meegezogen in het verhaal. De gehanteerde choreografie en de body language geven de scènes een duidelijke inhoud.
Het is geen dansvoorstelling, maar het heeft wel een choreografie en er wordt gedanst. Het is geen muziekvoorstelling en ook geen musical, toch zijn muziek en zang belangrijke elementen in dit theaterstuk.
Bij een online registratie van een podium act kan je de reactie van het publiek in het theater alleen afleiden uit het achtergrondgeluid. Gegil, gelach en allerlei kreten tonen dat de mensen en mensjes in de zaal meeleven met de passanten op het podium.
Hier achter het scherm zit uiteraard ook een klein publiek. “De passant” heeft mij veroverd, maar vooral de reactie van de kleine Casper is verrassend. Casper, een vrolijke kleuter van 4 jaar oud, is slechtziend, heeft een mentale leeftijd van 6 maanden en kan niet praten, … maar hij heeft volop en luidop genoten van alle audio op de opname. Hij lachte en kirde mee van begin tot einde.
De universele, herkenbare situaties en personages tonen op speelse wijze dat een thuis niet wordt bepaald door spullen of onroerend goed. De verschillende mogelijke interpretaties maken het makkelijk voor het publiek om zich te identificeren met de personages. Dit blijkt ook uit het succes van de internationale tournee. Op verschillende niveaus wordt duidelijk dat mensen vooral thuiskomen bij elkaar. Zonder de ander is het moeilijk om gelukkig te zijn.
Een uitgebreidere versie van deze reflectie kan je hier vinden op mijn blog.
Reactie plaatsen
Reacties